30 d’octubre 2007

Un largo invierno


January 2004, Marie's kitchen in Inns Lane 1, Silsoe


- Montse: ¿Qué tal?
- ADLH: Bién, ¿hoy haces twin lavadora?
- Montse: Sí, este fin de semana toca. ¿Por qué lo dices?
- ADLH: Nada, tenía intención de hacer hoy una lavadora, pero no pasada nada, me espero hasta que se te seque la ropa.
- Montse: Ah, vale, pero si quieres quizás cabe parte de tu ropa.
- ADLH: No, no te preocupes, aun me queda algo limpio.
- ADLH: Oye, ¿sabes algo de Koziba? Me parece extraño no haberlo visto, no lo vi ni ayer mirando su programa favorito.
- Montse: ¿Cuál?
- ADLH: Sí, ese que hacen en ITV por las mañanas. Bueno de hecho creo que no es siempre el mismo pero son todos muy parecidos. Pillan a una familia y los sacan de casa, les ayudan a deshacerse de todo lo que no necesitan y a ordenar un poco la casa. A veces les dan una mano de pintura o restauran algo. Todo en una o dos semanas. Es como un Bricomanía integral, pero tía se ven casas y familias de lo más desestructurado.
- Montse: Ah, pues no tenía ni idea que le gustaban estas cosas a Koziba.
- ADLH: Pues hay otro aun mejor. Cogen familias que se quieren comprar una segunda residencia en otros países, ponle España, las Islas Bahamas o la campiña francesa y los llevan a ver casas. Al final tienen que decidir qué casa se quedan.
- Montse: Joder, pero mientras ya te han puesto los dientes largos, no?
- ADLH: Pues sí, porqué enseñan cada peazo casa, que te cags in the brags!
- Montse: Jeejejee... Ay... Ei! Entonces... yo de Koziba no sé nada, quizás los otros saben algo.
- ADLH: No, ya les pregunté esta mañana, pero nada. Yo creo que pobrecillo está acusando el frío del invierno inglés. Me dijo que con la poca luz que había solo tenía ganas de dormir, que es que no tenía fuerzas ni para abrir los ojos y salir de la cama.
- Montse: ¿En serio?
- ADLH: Que sí, me lo estuvo explicando el otro día. Yo creo que está en plena hibernación. Pensar que el pobrecillo llegó a Inglaterra... pues yo diría que fue un poco antes que yo...
- Montse: Yo ya estaba cuando él llegó. Sería a mediados de Septiembre.
- ADLH: Pues eso, que ya empezaban a bajar las temperaturas. Va a vivir el frío invierno de Inglaterra. En verano se vuelve a hacer parte del proyecto a Botswana, pero que será el invierno botswanés y cuando vuelva volverá a pillar el invierno inglés.
- Montse: Pobre, no sé si lo va a soportar. ¿Le has visto? Si hasta en casa va con gorro de lana y chaqueta mientras cocina. La verdad es que los africanos lo pasan mal aquí.
- ADLH: Sí, es curioso verlos pasear los fines de semana cuando hace sol, es cuando se activan.
- Montse: Oye, yo también me voy a hacer una pinta de leche calentita. Esta noche hay fiesta en el Stumble...
- ADLH: Sí, pero antes... no has visto el mail... el Carles hace macarrones para los que vayamos a su casa. Te toca hacer apple crumble. Haré una ensalada ¿Tienes algún tomate? Se me han acabado.

AlegriaDeLaHuerta & Montse, Inns Lane 2, Silsoe

6 comentaris:

  1. Hola peques! una ilusión enorme escuchar una conversación así, me ha hecho estar de nuevo en nuesetra cocina. Nostálgica sensación...

    ResponElimina
  2. Ei Montse, tú por aquí! Nostálgica sensación me vino cuando pensé en los cristales empañados de esas cocinas abiertas al gossiping continuo del campus. Ai, como extraño esa cocina, la cocina más limpia y ordenada de todo Inns Lane y el campus entero :p Podríamos explicar tantas cosas!

    ResponElimina
  3. M'agraden les sensacions que transmet aquesta conversa. La quotidianitat, la confiança...

    I este xic, pobre, tres hiverns seguits...

    ResponElimina
  4. Doncs sí, pobret Koziba el que va patir.

    Una conversa de cuina, com qualsevol altra, en la que un munt de coses que vam viure s'amunteguen i formen una de les tantes converses que hi vam tenir.

    ResponElimina
  5. jejejej....me suena familiar esta conversación....si si, cotidiana, sin nigún alarde al razonamiento, pero tierna y real....aquellos maravillosos tiempos.....

    es transcripció d'alguna nota o es un record del temps?

    xals

    ResponElimina
  6. Ei Xals,

    no és cap transcripció, és una munió de records d'aquells temps, ben barrejades i amanides. Petites coses que passaven més d'un cop o que van passar només un cop, però que ben bé podrien haver passat alhora.

    Gràcies per passar-te per aquí.

    ResponElimina