20 d’agost 2008

Doctorcito, doctorcito...


...no sé qué me pasa?


Me encuentro agotada, sobrepasada por la situación, con dolor de cabeza, perdiendo peso continuamente, sin ganas ni ilusión de cocinarme nada, recorriendo todas las calles, sin poder dormir y descansar, mirando los balcones, paseando por todas las páginas de internet.

Espero que todo acabe rápidamente, que la depresión se esfume, que todos sintamos lo que sentíamos hace unos meses, que el corazón deje de palpitar de esta manera tan dolorosa.

Pero doctor, creo que de nada sirve que yo quiera si los demás no, impotencia de una pérdida. Estoy en una nube, no entendiendo como teniéndolo todo ya no tengo nada.

Ah, y sí sé lo que me pasa! Solo acudo a usted para darle mi diagnóstico: enferma de amor. No puede hacer nada, no hay pastillas para esto, ni técnicas de relajación, ni nada de nada. Me siento estafada y solo hablando con usted, verbalizando toda la mierda puedo llegar a calmarme un poco. Aunque realmente ni usted ni yo podemos hacer nada, nada de nada.


Doctorcito, doctorcito...


20 comentaris:

  1. Hooooooo!!!!!
    Per molt que vulguis el "doctorcito" no crec que tingui la cura si el remei així que ..... estima!!!!
    una abraçada
    Sara

    ResponElimina
  2. Els malalts d'amor no tenim cura... tan si es un amor correspost com no, es bonic estimar. Tot i que gairebe sempre acabi fent mal, es macu igualment... i som aixi de masoques tots perquè hi tornem!

    PS: Per fi m'he fet un blog en condicions, ja m'anire passant mes sovint. ;)

    ResponElimina
  3. Sara, pel que sembla d'ara endavant m'hauré d'estimar a mi... perquè sembla que els altres no em volen tant. Bé, d'això també n'aprendrem i resorgirem, segur!

    Marina, és bonic però fa mal... ara entenc una amiga que no vols saber res de tot això... el patiment que s'estalvia. Ja he vist lo del blog, per fi un lloc on sí et podré deixar comentaris... espero que sí l'actualitzis aquest.

    ResponElimina
  4. tot passa, sempre passa... el problema és l'espera i la impaciència... segueix-te cuidant :)

    ResponElimina
  5. Ánims guapa, encara que crec que res del que et puguem dir t'animi.Hi ha un temps de dol,un de donar voltes al cap i fer mil preguntes (moltes sense resposta), un temps de calma, pujades i baixades i a seguir caminant.
    Petons

    ResponElimina
  6. Sigo tu blog hace tiempo,esperando saber de él,quizás algún día te lo cuente...yo también me siento estafada y lo que es peor..olvidada por él.un abrazo Alegría

    ResponElimina
  7. Moltes gràcies aina, gràcies per ser-hi per ser com ets. La paciència s'acaba però provarem de tenir-ne molta més. Gràcies de nou per passar-te i escriurem.

    aigua, està clar que s'ha de passar per totes les fases però costa un colló i fa molt de mal, molt! Estic derrotada!

    anónimo, me gustaría saber más sobre ti quizás nos podríamos ayudar, o hundirnos del todo ;) Gracias por materializarte en un momento difícil como este, me da ánimos. Gracias!

    ResponElimina
  8. ostres, ahora entiendo por qué decías que estabas de lunes todos los días... no me gusta dar consejos y menos en este tema, que no hay consuelo que valga!! es curioso porque creo que el mal de amores es uno de los dolores universales, da igual donde estés y lo mucho que te protejas, siempre nos acaba pillando.

    cuando tengo mal de amores no acudo al doctor, siempre acabo en casa de mi abuela contándole mis penas y comiendo un bollo con helado, las abuelas sí que saben!!

    un beso gigante y espero que pronto veas la lucecita :)

    ResponElimina
  9. Muchas gracias Lola, yo ya no puedo ir a ver a mi abuela... pero alguna alternativa encontraré. Por lo pronto hoy me han dicho que me emborrache y quizás lo debería hacer, además sale barato que con una sola ya veo el mundo girar.

    Besos!!

    ResponElimina
  10. No te emborraches Alegría,afróntalo,yo ya me voy acostumbrando a su falta,aunque me niego a olvidarle,lo que yo sienta de él me lo guardo para mi,ya que no lo puedo compartir con él,pero olvidarle...jamás.Soy la "anónima" de antes,si supiera tu msn hablaríamos,,...así te cuento y si lo prefieres te doy un seudónimo....."quierorecordartesiempre"

    ResponElimina
  11. Es un decir lo de emborracharme, poco a poco veo que me voy y eso me duele, pero debo seguir adelante. Si cuando ya estoy muy lejos volviera a ser nuestro momento deberíamos volver a encontrarnos y confrontar lo que busquemos cada uno. Mientras yo tampoco le olvidaré.

    Si dejas un comentario con tu msn, lo borro al momento y te agrego.

    ResponElimina
  12. ¿Puedo yo también? ¿Cómo unirme a ese club?

    ResponElimina
  13. t... a qué club te quieres unir? no me digas que la epidemia llega hasta el sur, no me digas esto por favor! Ah, y tu mi id de chats varios ya los tienes ;)

    ResponElimina
  14. ¡¡Si supieras cuántas depresiones he visto a mi alrededor!!

    No quiero pasar por eso nunca.

    No se lo deseo a nadie.

    ResponElimina
  15. Perdona mi ignorancia, Alegría, ¿pero dónde miro tu id de chats varios? :(

    ResponElimina
  16. lau, pues sí, mejor que no te pase. Desgraciadamente conocí la soledad así, y es lo peor que te pueda pasar. Esperemos que no te toque, mientras los demás esperemos que no nos afecte más de lo que debería ser. Besos, y muchas gracias por pasarte por la huerta

    anónimo t, tú ya tienes mi ID de msn, no lo necesitas. Me refería a que si queremos hablar ya sabemos como... el problema lo tiene la anónimo quierorecordartesiempre

    ResponElimina
  17. No te preocupes. Sonríe siempre que puedas aunque te cueste, escucha música que te levante el ánimo, al ser humano le hace falta una rendija de luz para sobreponerse... Todos nos sentimos estafados y no sólo una sino varias veces a lo largo de nuestra vida. Como decía un viejo amigo mío, al fin y al cabo, sólo una de las historias de amor de nuestras vidas tendrá buen fin.

    Un abrazo

    ResponElimina
  18. Muchas gracias por las recomendaciones y por dejar un comentario en estos momentos difíciles. Muchas gracias Peter Punk.

    ResponElimina
  19. Ojalá la tuviera, pero no es así... en serio. Dime cómo conseguirla.

    ResponElimina